Houvast? Ja, graag!

Vragend kijkt ze me aan. “Ik weet niet wat ik moet doen nu, ik weet niet wat ze verwachten.” Ze vertelt dat ze van slag is. Al jaren komen ze als gezin bij elkaar, op de verjaardag van haar moeder. Die 8 jaar geleden is overleden. Maar dit keer lijken haar zus en broer, en ook haar vader, daar niet aan te hechten. Vandaag is moeders verjaardag, maar zij hebben andere plannen.
Opnieuw kijkt ze vertwijfeld. “Wat moet ik nu doen? Zal ik mijn vader bellen, op zijn minst vertellen dat ik tóch wil komen? Misschien verwacht hij dat? En stel je voor dat mijn tante hem belt, en zij hoort dat wij niet komen….”“Eh, wat wil je zelf eigenlijk?”, vraag ik haar. Daar verras ik haar echt mee. Die insteek is ze niet gewend. En ze vindt het moeilijk alsnog die insteek te kiezen. De ongemakkelijkheid, haar kompas kwijt te zijn, overheerst.

Extern kompas: “dit moét gewoon”

Haar kompas blijkt al een leven lang een “extern kompas”: ze probeert vooral te voldoen aan de verwachtingen van anderen. Zolang die verwachtingen maar duidelijk zijn, weet zij wat ze moet doen. Dat geeft houvast! Maar zodra ze twijfelt aan wat nou de bedoeling is, valt alle houvast weg. Daar loopt ze zowel privé als in haar werk tegen aan.

Hoogsensitieve mensen zien vaak eerder en beter, wat er ontbreekt, dan anderen. Of wat er in hun ogen ontbreekt. En voelen dat vaak ook meteen als een verplichting. En daarmee wordt alles wat ze zien, of menen te zien, ineens een taak. En als ze er in slagen om aan de verplichtingen te voldoen, geeft dat een goed gevoel. Misschien wel zelfvertrouwen. Dat kan zo’n fijn gevoel zijn, dat ze “vergeten” om zich af te vragen of ze al die taken wel aankunnen. En of ze zichzélf daarmee een plezier doen.
Wie vooral zijn “externe kompasnaald “ volgt, heeft een grote kans stressklachten te ontwikkelen. Ik zie dat heel veel in mijn praktijk. Het innerlijke kompas is dan ondergesneeuwd geraakt.

Innerlijk kompas: “ja, fijn!” of ”nu is het genoeg!”

Veel hoogsensitieve mensen hebben afgeleerd om naar hun innerlijk kompas te luisteren. Ze vragen zich vaak niet meer af wat ze zelf willen, zoals mijn cliënte aan het begin van deze nieuwsbrief. En ze leren af te luisteren naar de grenzen die hun lichaam aangeeft, met alle gevolgen van dien. Het is vaak helemaal nieuw om te ervaren dat “ja fijn, hier heb ik zin in!” minstens zo veel richting kan geven als “dit móet gewoon”. En dat het op een heel andere manier voldoening geeft: van binnen uit.
En dat  “nu is het genoeg! ” net zo veel richting kan geven als: “dit moet af!”. Wie (opnieuw) leert af te stemmen op zijn innerlijke kompas, krijgt een nieuwe manier om houvast te vinden. Die vindt houvast bij zichzelf.

Houvast in jezelf

Houvast vinden in jezelf betekent dat je goede maatjes wordt met jezelf. Dat je je lichaam, en alle signalen die het afgeeft over wat jij wilt en wat jij nodig hebt, gebruikt als richtingwijzer. En niet als lastpost. Dat je compassie hebt met jezelf als je het moeilijk hebt. En dat je durft te staan voor wat je wilt, en hoe je dat wilt. Je wordt duidelijk. Verrassend genoeg vindt de buitenwereld die duidelijkheid vaak prettig. En word jij voor de omgeving een prettiger mens.

Makkelijker gezegd dan gedaan?

Ja, dat kan ik me voorstellen. Dat je dat denkt. En het is ook niet iets dat je zómaar even doet, een ondergesneeuwde kompasnaald heractiveren. Dat vraagt zelfonderzoek. En het vraagt vervolgens de moed om uit te komen voor wat jij wilt en wat jij nodig hebt. Ook dat is vaak niet zo gemakkelijk. Je bewust zijn van welke naald je volgt, is echter een eerste stap.

Optimaal houvast: kunnen switchen tussen intern en extern kompas

Voor gezond en geïnspireerd (samen)leven en (samen)werken volg je dan weer de interne, dan weer de externe kompasnaald. Je haalt dan voldoening uit verschillende bronnen: je eigen wensen en verlangens, een goede zelfzorg, én de wensen, taken en verplichtingen die de buitenwereld stelt.

Dagtraining “grenzen stellen, hoe doe je dat?”, vrijdag 24 mei 2019

Voor het opnieuw leren afstemmen op je interne kompasnaald is de deze dagtraining heel geschikt! Je gaat onderzoeken en ervaren welke soorten grenzen er eigenlijk zijn, en wat er gebeurt als je over jouw grenzen gaat. En hoe het voelt als je wel een grens stelt. Je leert ook hoe je “nee”, of “nu is het genoeg” zegt, op een manier dat het gehoord en geaccepteerd wordt. Meer informatie en hoe je je kunt opgeven lees je hier

Als je loslaat heb je twee handen vrij

Ook ik ben dol op houvast. Ik weet graag wat er gaat gebeuren, en bereid me daar graag goed op voor. Ik vind het heerlijk een goedkeurend of geruststellend knipoogje te krijgen. En ik heb al moeite met het vervangen van een compleet versleten lievelingsvestje… dat is zo eh…mooi en vertrouwd 🙂

Maar ik heb inmiddels ook vaak genoeg ervaren wat een ruimte het geeft als ik het vertrouwde loslaat. Dan pas krijgt mijn creativiteit de ruimte. En kan er wat nieuws ontstaan. 
Afgelopen week ontving ik een afscheidscadeautje van een cliënt. Ze gaf me een paar mooie kaartjes voor het “spreuk-van-de-week-houdertje” in mijn coachingsruimte. “Als je loslaat heb je twee handen vrij” staat er op 1 van de kaartjes. Zo is het maar net. Het is mijn spreuk voor deze week!

Tenslotte

Ik wens jullie allemaal een prachtig voorjaar. Geniet van de kracht waarmee alles buiten in knop en tot bloei komt, en van het zelfvertrouwen van de luidkeels zingende vogels.
Wie weet inspireert het tot een stap die je zélf kunt zetten. Als je wilt dat ik daarbij een eindje met je meeloop: Wees welkom voor een kennismaking! 

Vriendelijke groet, 
Mieke de Maaré