“Ik werk 4-5 dagen per week in ons familiebedrijf. Daarnaast verzorg ik ons huishouden. Op woensdag wil ik graag vrij nemen, maar dat vind ik moeilijk. Omdat ik weet dat de rest van het gezin aan het werk is. Als ik dan iets voor mezelf wil doen voel ik me schuldig. Maar ondertussen ben ik helemaal uitgeput, somber en vaak narrig”.
“Ik ben voor 20% ziek gemeld, omdat ik teveel hooi op mijn vork nam. Ik werk nu niet meer over in de avonduren, maar overdag maak ik mijn uren wel. Vooral omdat ik bang ben dat mijn collega’s vinden dat ik de kantjes er af loop, als ik eerder naar huis ga. En ik voel me toch al schuldig, omdat ik minder productief ben dan anders”.
“Ik weet dat ik grenzen moet stellen, maar ik heb geen idee waar ze liggen”.
Schuldig voelen, hoog op de lijst!
Dit zijn zomaar wat stukjes uit de teksten die ik van cliënten ontvang, ter voorbereiding op een kennismaking.En ik had er nog heel wat voorbeelden aan toe kunnen voegen. Veel hoogsensitieve mensen voelen zich al schuldig bij het idéé op zondag eens alleen naar de sauna gaan, in plaats van samen met het gezin te zijn. Of bij het idéé die aardige collega te moeten teleurstellen, omdat je deze keer geen dienst wilt ruilen. En dat dat gevoel zó naar en zó groot is, dat ze die keuze maar niet maken.
Het verwachtingen-kompas
Als je je in bovenstaande voorbeelden herkent, dan laat je je in je leven waarschijnlijk grotendeels leiden door het kompas van (vermeende) verwachtingen. Bewust of onbewust doe je je uiterste best om het de omgeving naar de zin te maken, leuk en gezellig over te komen, goede prestaties te leveren en vooral te voorkomen dat het ergens mis loopt, of dat iemand boos wordt.
En terwijl de omgeving achterover kan leunen, en lang niet altijd doorheeft hoeveel moeite jij doet, voel jij je overgeleverd aan “wat nou eenmaal moet, want dat verwachten ze toch?”
Overtrainde antennes
Ja, júist hoogsensitieve mensen kunnen het heel goed: hun antennes op de omgeving richten; sferen proeven en blikken scannen. Ze zijn er een kei in om bijvoorbeeld aan te voelen wat een ander nodig heeft, opkomende onrust in te dammen, of toekomstige ontwikkelingen in te schatten. En dat zijn prachtige talenten, die in veel beroepen of situaties van pas komen.
Maar veel hoogsensitieve mensen hebben door allerlei redenen of omstandigheden hun naar buiten gerichte antennes overtraind. Ze staan er automatisch op afgesteld, hoe ze zich ook voelen. Ze hebben afgeleerd om hun interne kompas te gebruiken. Ze weten het vaak niet eens meer te vinden. Of ze durven het niet, vanwege een ingebakken angst voor mogelijke reacties van de omgeving. En daar gaat het mis.
Het behoeften-kompas
Voor een gezond en geïnspireerd leven is het broodnodig dat je ook dit kompas gebruikt. Het behoeften-kompas is naar binnen gericht, en richt zich op wat je geest, hart en lijf nodig hebben. Hoe verfijnder je het leert gebruiken, hoe meer je gaat doen wat je aan-kunt (in plaats van wat je kunt); hoe meer je leert genieten én hoe prettiger en duidelijker je wordt voor je omgeving. Ik schreef broodnodig, en dat meen ik echt. Een sensitief mens dat zich onvoldoende richt op zijn behoeften-kompas raakt onvermijdelijk overbelast, uitgewoond of in de put.
Een hele stap
Veel van mijn cliënten wachten (te) lang met het opnieuw leren en durven afstemmen op hun eigen behoeften. En dat is niet voor niets. Je hebt er lef voor nodig.
Lef om te durven voelen, en te ontdekken wat je nodig hebt. Het kost soms tijd en wat gepuzzel om dit verfijnde kompas weer terug te vinden. Omdat je het zó lang niet of nauwelijks gebruikt hebt.
En het vergt ook lef om stap voor stap diep ingesleten patronen te onderzoeken, en te ontdekken dat het ook anders kan. En mag! Zodat je je niet meer schuldig voelt als je een grens stelt.
Hieraan beginnen is vaak een grote stap. Maar wel een keerpunt in je leven. En het is echt niet alleen maar moeilijk, eng en zwaar. Maar ook verrassend, verruimend en ten diepste bevredigend.
Afscheid van “Aan ’t Zandpad, vooralsnog afscheid van mijn dagtrainingen
Vanaf de start van Op Dreef, voorjaar 2007, heb ik gebruik mogen maken van deze prachtige trainingslocatie in Glimmen. En ik ben er nooit meer weggegaan. De ruimte zelf, de faciliteiten én de ligging in de prachtige tuin, maakten dat het elke weer een feest was om daar te mogen werken. De afgelopen jaren voelden als een extraatje, omdat ik wist dat het voor de eigenaar langzamerhand te zwaar werd om alles te onderhouden. En nu is het zover. Huis, tuin en atelier zijn verkocht. Ik moet dit voorjaar afscheid nemen. En ik heb besloten om daarna vooreerst te stoppen met het geven van dagtrainingen. Mogelijk zal ik nog wel dagdelen organiseren, op een andere locatie.
Zaterdag 23 maart in “aan ’t Zandpad: laatste keer dagtraining “Grenzen stellen, hoe doe je dat”? Hoe jouw “nee” opgemerkt en geaccepteerd wordt
Voor iedereen die een stap wil zetten in het opnieuw (h)erkennen van grenzen. En voor iedereen die wil leren hoe je een duidelijke grens stelt zónder dat je een relatie beschadigt.
En voor iedereen die wel eens wil ervaren “niet de enige te zijn” die worstelt met het voelen en stellen van grenzen. En voor iedereen die nog één keer een dag op deze fijne trainingslocatie wil doorbrengen! We werken met een kleine groep van 5-8 personen.
Wil jij deze leerzame dag niet missen? Lees hier meer, en geef je op!
Ja. Ik zeg een keer nee.
Boekentip voor gure en natte dagen
De hemel is altijd paars, van Sholeh Rezazadeh. Wát een ontdekking, deze bekroonde debuutroman waaraan je je kunt warmen. Een fijnzinnig en poëtisch verhaal over een introverte en hoogsensitieve hoofdpersoon, die haar weg probeert te vinden in een voor haar onbekende cultuur. Alle zintuigen worden aangesproken in dit boek, dat je meeneemt in de geuren, kleuren, sferen en smaken die de hoofdpersoon ervaart of zich herinnert. En ook de tastzin komt ruimschoots aan bod. Al haar zintuigen staan open! Zij kan en wil niet anders leven. Maar dat blijkt niet gemakkelijk.
Vertragen en verwonderen
De prachtige taal nodigt uit tot langzaam lezen. De originele insteek, met een belangrijke rol voor bomen, prikkelt de verbeelding. En tenslotte bleef ik me verwonderen over het feit dat het mogelijk is zo prachtig te schrijven in een taal die je nog maar net hebt geleerd. Want dat deed Sholeh.
Ik ben al benieuwd naar haar 2e boek, Ik ken een berg die op mij wacht, dat vorig jaar verscheen.
Tenslotte
Mocht jij ondersteuning willen in het beter leren afwisselen van je behoeften-kompas en het verwachtingen-kompas? Of heb je anderszins iemand nodig die een tijdje met je meeloopt, om weer je eigen koers te varen? Weet me dan te vinden.
Misschien ontmoet ik je op zaterdag 23 maart. Een zaterdag! Misschien is dat wel een dag dat je er juist voor je gezin wilt zijn? En ook eigenlijk altijd bent? Druk met heen en weer rijden naar sportactiviteiten, de boodschappen en sociale activiteiten. Kunnen ze je wel een dagje missen?! Misschien een mooi oefenmoment om juist wél een dagje uit de tredmolen te stappen. Het zal je goed doen. En echt, het komt je gezin ook ten goede! Want je wordt er leuker en duidelijker van, als je beter je grenzen voelt en stelt. Echt!
Hartelijke groet,
Mieke de Maaré