Over het gevaar van het volgen van je hart

Over het gevaar van het volgen van je hart

Hè? Denk je misschien als je dit leest. Het volgen van je hart is toch prachtig?! En het wordt ons toch ook aangeraden, als superieure tegenhanger van het volgen van je hoofd? Dat klopt, je hoort en leest het overal. Als ik google op “wie zijn hart volgt” verschijnt er een stroom aan uitspraken en motto’s die gouden bergen beloven: “wie zijn hart volgt, weet de weg, koerst af op geluk, leeft moeiteloos, kan de wereld aan, verdwaalt nooit….”, en ga zo maar door. Alsof het hart je innerlijke kompas is, waar je blind op kan varen.

Cliënten vertellen het me regelmatig met enige trots: “ik heb te lang dingen gedaan die ik niet zelf koos. Ik liet anderen mijn leven bepalen. Van nu af aan volg ik alleen mijn hart”.

Je hart volgen is niet het hele verhaal

En ja, dat is een belangrijke koerswijziging. En ja, het ís ook belangrijk om je van binnen uit  te verbinden aan wat je doet. Mensen reageren dan ook vaak wat verbouwereerd als ik dat “ik volg mijn hart” wil nuanceren. Want het is niet het hele verhaal. Als je (alleen) het onderscheid maakt tussen hoofd of hart, vergeet je iets cruciaals. Namelijk je lichaam. Om kort te gaan: je buik.

Hoofd, hart én buik!

Om jezelf richting te geven, maar ook om bij te sturen en grenzen te bepalen, heb je 3 plekken nodig: hoofd, hart en buik. Met je hoofd kun je logische argumenten afwegen, een plan maken of een begroting opstellen. Belangrijk.
Met je hart kun je je verbinden aan iets waar je echt voor wilt gaan, je inleven in de ander. Prachtig!  Maar daarin schuilt ook een gevaar, zeker voor de hooggevoelige mens: in je passie of compassie kun je gemakkelijk over je eigen grenzen gaan. Je wilt misschien iets heel graag, en het “voelt goed” om het te doen. Vraag maar aan je hart. Dat wil dit zó graag! Maar als je het “aan je buik” zou vragen, geeft die vaak een ander antwoord. Het lichaam van (hooggevoelige) mensen kan nu eenmaal vaak minder aan dan het hart zou willen. Of minder dan het verstand logisch zou vinden…

Begrijp me goed. Het gaat er niet om dat je je hart niet zou mogen inzetten bij het bepalen van je koers. Het gaat er wel om dat je (ook) je buik gebruikt, om aan je lichaam te vragen of dit het goede moment is om iets te doen, of om te bepalen wanneer het genoeg is. Of wanneer je teveel hooi op je vork hebt. Dat kan je buik je haarfijn vertellen.

Het belang van “thuis” zijn

Daar zit wel een addertje onder het gras. Veel hooggevoelige mensen nemen vooral de omgeving of hun gedachten waar, en in veel mindere mate hun lichaam. Ze zijn vaak niet “thuis”. Vandaar dat hooggevoelige mensen vaak geen idee hebben waar hun grenzen liggen. Om je lichaam als sensor te gebruiken, heb je vooral te leren om vaker “thuis” te zijn. In contact met je lichaam. Zodat je tijdig bij kunt sturen als dat nodig is. En niet pas als je je al vertild hebt, en je lichaam een lastpost is geworden. Voor sommige hooggevoelige mensen  lijkt dat onmogelijk. Dat is het niet. Je kunt het leren.

Oefening Waarneming*; een oefening om vaker “thuis” te zijn

  • Vraag je af wat je op dit moment waarneemt. Registreer dat.
    • Welke zintuigen heb je gebruikt
    • En welke niet
  • Vraag je dan nogmaals af: wat neem ik op dat moment waar? Zijn dat (deels) andere dingen dan net?
  • Maak nu onderscheid tussen de prikkels die je waarnam van je omgeving, en die van je eigen lichaam. Wat heb je van jezelf waargenomen?
  • Concentreer je nu op je eigen lichaam: wat kun je allemaal van jezelf waarnemen?

(zien van jezelf, voelen, horen, ruiken, proeven….)

  • Als je dit doet, wat gebeurt er dan met de waarneming van de uitwendige prikkels?
  • Hoe voel je je, wanneer je jezelf meer waarneemt?

Deze oefening leert je je waarneming te richten. Er zijn op elk moment veel meer prikkels dan jij kunt waarnemen, ook als hooggevoelig persoon. 
Als je jezelf aanleert om veel vaker met je aandacht in of bij je lichaam te zijn, heb je een basis om veel efficiënter met je energie om te gaan, en krachtiger over te komen
*naar Sellin (Rolf), Leefboek Hooggevoeligheid (ISBN 978 90 8840 077 3)

Tenslotte

Ik heb dit voorjaar weer een lesje zelfmanagement gehad. En ik denk dat ik er best een beetje wijzer van geworden ben. Niet in de zin van “sadder, but wiser”. Nee, in de zin van “wijzer en vrijer”. En dat is best een lekker gevoel!

Ik wens je een prachtige zomer. Wie weet kun je, ook tijdens een vakantiereis, gaan oefenen om vaker “thuis” te zijn. Het gaat je vast wat opleveren.
En mocht je meer willen leren? Wees welkom, in mijn praktijk in Peize; of in Glimmen voor groepsactiviteiten.

Hartelijke groet,
Mieke de Maaré